Książka Jana Rydla poświęcona jest ważnemu, lecz prawie zupełnie zapomnianemu rozdziałowi w stosunkach polsko-niemieckich po 1945 roku, jakim była próba użycia Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie do służby okupacyjnej w pokonanych Niemczech. Aczkolwiek dalekosiężne plany generała Władysława Andersa, będącego głównym zwolennikiem "polskiej okupacji", nie doczekały się realizacji to jednak dzięki życzliwości części alianckich dowództw udało się Polakom umieścić w brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec 1 Dywizję Pancerną i 1 Samodzielną Brygadę Spadochronową, które aż do wiosny 1947 roku pełniły służbę okupacyjną obsadzając kilka niemieckich powiatów leżących przy granicy z Holandią. Książka opisuje nie tylko dzieje owej "polskiej okupacji", lecz także fascynujące losy enklawy, jaka powstała w polskim obszarze okupacyjnym, gdy osiedliło się w nim ponad 30.000 uwolnionych robotników przymusowych, jeńców i więźniów z Polski próbujących - nie bez powodzenia - zorganizować tam swe życie w taki sposób, aby było ono jak najbardziej podobne do życia w kraju. "Okupacja" stała się jeszcze jedną polską porażką w XX wieku, równocześnie jednak zademonstrowała wolę przetrwania niezależnych środowisk politycznych i siłę polskiej społeczności emigracyjnej.