Rzeczpospolita Obojga Narodów wyrosła z tradycji słowiańsko-zachodniochrześcijańskiej, ale nie odrzucała ruskiego prawosławia, litewskich obyczajów czerpiących z pogaństwa czy protestanckiej powściągliwości. Nie ma lepszego przykładu zgodnego współżycia ludów i religii niż obszary Rusi Czarnej, Podola czy Pokucia, które nazywamy wspólnym, sentymentalnym dziś terminem: Kresy Wschodnie. W określeniu tym nie ma już poczucia przynależności państwowej, tylko nostalgia za nazwami doskonale znanymi z kart powieści, za obszarami dzieciństwa naszych rodziców, za wyidealizowanymi wspomnieniami dziadków. Na 40 lat "żelazna kurtyna" spadła nie tylko na Łabie, ale i na Bugu. O przeszłości kazały zapomnieć partyjne dyrektywy, wsparte działaniami cenzorów i polityką paszportową. Drohobycz, Nowogródek czy Pińsk miały być dla młodego pokolenia pustym dźwiękiem. Ale to się nie udało. Nie zakłamano aż tak historii, by pominąć Kamieniec Podolski, Chocim czy Beresteczko, gdyż to na kresach toczyły się zmagania, które ukształtowały nasz narodowy charakter. Dziś wracają z niebytu. Ta książka ma przypomnieć niektóre z zapomnianych miejsc. 220 fotografii tłumaczy lepiej niż jakiekolwiek słowa, dlaczego kresy tak ukochano. Są nie tylko piękne - są cząstką naszej duszy.