Grzegorz Hryciuk urodził się 8 IX 1965 r. Po ukończeniu w 1988 r. studiów historycznych został zatrudniony w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Autor monografii "Gazeta Lwowska" 1941-1944 (1993, II wyd. 1996) oraz Polacy we Lwowie 1939-1944. Życie codzienne (2000), współautor wraz ze Stanisławom Ciesielskim i Aleksandrem Srebrakowskim pracy pt. Masowe deportacje radzieckie w okresie II wojny światowej (1993, II wyd. 1994). Za książkę o "gadzinowej" "Gazecie Lwowskiej" otrzymał nagrodę tygodnika "Polityka" w kategorii debiutów. W 1997 r. w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego obronił pracę doktorską "Polacy we Lwowie pod okupacją radziecką i niemiecką w latach 1939-1944. Życie codzienne", przygotowaną pod kierunkiem prof. dr. hab. Wojciecha Wrzesińskiego. Za pracę tę otrzymał w 1998 r. trzecią nagrodę w konkursie im. Klemensa Szaniawskiego na najlepszą pracę doktorską z dziedziny nauk historycznych. W kręgu badawczych zainteresowań autora są losy Polaków w Galicji Wschodniej i we Lwowie, stosunki polsko-ukraińskie w XX wieku, a także polityka radziecka wobec Polaków w latach II wojny światowej."Kumityt" to praca oparta na zachowanych w Polsce i na Ukrainie materiałach archiwalnych, poświęcona dziejom Polskiego Komitetu Opiekuńczego Lwów Miasto, jedynej jawnie istniejącej pod okupacją niemiecką polskiej instytucji charytatywnej. Książka przynosi, przedstawiony na szerszym tle, obraz działalności i ofiarnej pracy licznych agend Komitetu. Pomoc przez nie udzielana, którą objęty był co siódmy polski mieszkaniec Lwowa, pozwoliła tysiącom osób przetrwać trudne lata wojny.

Grzegorz Hryciuk urodził się 8 IX 1965 r. Po ukończeniu w 1988 r. studiów historycznych został zatrudniony w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Autor monografii "Gazeta Lwowska" 1941-1944 (1993, II wyd. 1996) oraz Polacy we Lwowie 1939-1944. Życie codzienne (2000), współautor wraz ze Stanisławom Ciesielskim i Aleksandrem Srebrakowskim pracy pt. Masowe deportacje radzieckie w okresie II wojny światowej (1993, II wyd. 1994). Za książkę o "gadzinowej" "Gazecie Lwowskiej" otrzymał nagrodę tygodnika "Polityka" w kategorii debiutów. W 1997 r. w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego obronił pracę doktorską "Polacy we Lwowie pod okupacją radziecką i niemiecką w latach 1939-1944. Życie codzienne", przygotowaną pod kierunkiem prof. dr. hab. Wojciecha Wrzesińskiego. Za pracę tę otrzymał w 1998 r. trzecią nagrodę w konkursie im. Klemensa Szaniawskiego na najlepszą pracę doktorską z dziedziny nauk historycznych. W kręgu badawczych zainteresowań autora są losy Polaków w Galicji Wschodniej i we Lwowie, stosunki polsko-ukraińskie w XX wieku, a także polityka radziecka wobec Polaków w latach II wojny światowej."Kumityt" to praca oparta na zachowanych w Polsce i na Ukrainie materiałach archiwalnych, poświęcona dziejom Polskiego Komitetu Opiekuńczego Lwów Miasto, jedynej jawnie istniejącej pod okupacją niemiecką polskiej instytucji charytatywnej. Książka przynosi, przedstawiony na szerszym tle, obraz działalności i ofiarnej pracy licznych agend Komitetu. Pomoc przez nie udzielana, którą objęty był co siódmy polski mieszkaniec Lwowa, pozwoliła tysiącom osób przetrwać trudne lata wojny.

Czwarty tom nowego cyklu gawęd kresowych Katarzyny Węglickiej opowiada o dawnych kresowych ziemiach Rzeczypospolitej, dziś będących w granicach państwa litewskiego. Strony te, szczególnie bliskie sercu Autorki, urzekają bogactwem wspólnych dziejów Polski i Litwy oraz licznymi pamiątkami przeszłości. Wydały wielu wspaniałych Polaków, były też świadkiem zwycięstw i klęsk polskiego oręża, powstań i wojen.

Książka jest świetna, oparta na obfitych źródłach, perfekcyjnie wykorzystanych i zinterpretowanych, nowatorska pod względem faktograficznym, bardzo dobrze i spokojnie napisana (...) wiele fragmentów czyta się prawie jak kryminał. Uderza obiektywizm w przedstawianiu wydarzeń - i przede wszystkim - postaci.

Barbara Wachowicz, znakomita pisarka, autorka książek o Wielkich Polakach, jest jedyną osobą, która przemierzyła cały amerykański szlak ośmiu lat walk Tadeusza Kościuszki: barwnych, walecznych, chłodnych i głodnych, pełnych niebezpieczeństw, triumfów, radości i przyjaźni.
"Od jednego człowieka tylko jedno życie wziąć można, a Tyś dał nam najcenniejszą i najczynniejszą część swojego i my teraz zbieramy owoce. Każdy prawy Amerykanin kocha Cię i czci" - te słowa Prezydenta Stanów Zjednoczonych - Thomasa Jeffersona do Tadeusza Kościuszki są mottem książki relacjonującej wielki czyn "Bohatera dwóch światów" w dziejach wojny o niepodległość USA.
Opowieść prowadzi nas od rzeki Delaware pod Filadelfią, której ufortyfikowanie było debiutem młodego inżyniera, poprzez forty Ticonderogi, wielkie zwycięstwo pod Saratogą, legendę twierdzy West Point z "Ogrodem Kościuszki" na skałach, po dramatyczną a tak mało znaną wyprawę na Południe, potężne rzeki Yadkin i Dan, które stałyby się mogiłą Armii Południowej, gdyby nie Kościuszko i tajemnicze plantacje pod Charlestonem pamiętające wielkie finałowe zwycięstwo z udziałem Kościuszki.
Osobnym, a niezwykle ważnym wątkiem książki, jest prezentacja współczesnych Amerykanów, otaczających pamięć Kościuszki wierną i wdzięczną pamięcią we wszystkich miejscach związanych z jego amerykańskim eposem, na czele z miastem Kosciusko w stanie Mississippi, które jest prawdziwym sanktuarium pamięci Tadeusza Kościuszki, miastem Warsaw w Kosciusko County, kadetami West Point, mieszkańcami farm Północnej i Południowej Karoliny. Jawi się też galeria Polaków, spadkobierców ideałów kościuszkowskich z uczniami i pedagogami najstarszej i największej szkoły polskiej na obczyźnie, noszącej imię Kościuszki - w Chicago, także harcerze z drużyny, której patronuje zwycięzca spod Saratogi i Racławic oraz żywy pomnik Kościuszki jakim jest Fundacja Kościuszkowska w New Yorku, Diamentowe Gody w 2000 roku obchodząca.
W książce "Malwy na lewadach" Barbara Wachowicz opowiada o gnieździe rodzinnym naczelnika na Polesiu i rodakach, którzy chronią tam jego pamięć oraz o schyłku dnia Kościuszki w Szwajcarii. Plonem podróży amerykańskiej jest wystawa fotograficzna pisarki, którą Kraków uczcił dwusetlecie Insurekcji w 1994 roku. Autorka, odznaczona m.in. Orderem Uśmiechu przez polskich harcerzy i Złotoustym Chryzostomem - za nieskazitelną polszczyznę była entuzjastycznie witana przez rodaków w Chicago, New Yorku, Toronto, Szwajcarii, Australii. Relacje z jej wspaniałych wieczorów prasa polonijna tytułowała: "Wiatr od Polski", "Kotwica Ojczyzny", "Minister patriotyzmu", "Pisarka losu polskiego".

Let me merely and briefly say that I greatly admire the efforts Bolesław Wierzbiański and his successful undertaking, namely the "Nowy Dziennik". It is truly a remarkable testimony to his energy and ability that he has been able to fashion in New York an ethnic newspaper of truly international quality, high intellectual content and great readability. I read it regularly, even though I am a daily consumer of such papers as "The New York Times", "The Washington Post", and various European papers from the internet.Zbigniew BrzezińskiBolesław Wierzbiański stat się jednym z najbardziej aktywnych działaczy powojennej emigracji. Odznaczał się zawsze duchem inicjatywy. Jego owocem stał się "Nowy Dziennik". Pismo, utrzymane na doskonałym poziomie, odgrywa strategiczną rolę więzi łączącej Polaków osiadłych na wschodnim wybrzeżu USA.Opiniotwórczej roli "Nowego Dziennika" nie da się przecenić.Łączy mnie z Bolkiem osobista przyjaźń sięgająca smutnych chwil jałtańskiej zdrady. Znaleźliśmy się obaj w organizacji Niepodległość i Demokracja, skupiającej młodych ludzi naszego pokolenia i zawierającej w swej nazwie cel naszego działania na obczyźnie. Mamy sobie wzajemnie wiele do zawdzięczenia. Jako Prezes Związku Dziennikarzy Wierzbiański pomógł mi w rekrutacji polskiego zespołu RWE. Późniejsza jego współpraca z Rozgłośnią stała się podstawą jego egzystencji, umożliwiającą działalność społeczną. Z kolei "Nowy Dziennik" umożliwił mi w ostatnim dwudzie­stoleciu publicystyczne oddziaływanie na swoich czytelników.Jan Nowak-JeziorańskiOddzielenie od kraju nie osłabiło zaangażowania Bolesława Wierzbiańskiego w pracę na rzecz niepodległości Polski. Aktywnie działał w strukturach Rządu Polskiego Na Wychodźstwie, wspierał opozycję antykomunistyczną w Polsce jako członek Rady Narodowej" Wiele pracy i poświęcenia włożył w pomoc dla "wolnego słowa", które stało się potężną bronią w walce z totalitarnym zniewoleniem Europy Środkowej i Wschodniej: założył najpierw Międzynarodową Federację Wolnych Dziennikarzy. skupiającą dziennikarzy z tych państw, następnie stworzył Międzynarodową Fundację Dziennikarską, która wspomagała wolne dziennikarstwo w Polsce.Bolesław Wierzbiański miał duży udział w wielkim sukcesie i spełnieniu aspiracji narodowych, jakim jest członkostwo w Sojuszu Północnoatlantyckim.Jego osobiste starania oraz mobilizowanie Polonii amerykańskiej na rzecz rozszerzenia Sojuszu przyniosły Polsce bezpieczeństwo i zakorzenienie w Północnoatlantyckiej przestrzeni solidarności sojuszniczej. Członkostwo Polski w NATO, w symboliczny sposób, jest także zwycięstwem nadziei i marzeń Bolesława Wierzbiańskiego, jego drogi życiowej w służbie niepodległości Rzeczypospolitej.Odznaczony najwyższymi odznaczeniami państwowymi, z Orderem Orła Białego na czele, jest Bolesław Wierzbiański jednym ze wspaniałych protagonistów polskiej idei nie­podległościowej.Bronisław GeremekSzanowany za swoje osiągnięcia i mądrość, twórca powagi i znaczenia "Nowego Dziennika", Bolesław Wierzbiański jest również dobrym człowiekiem. Jego cicha, pełna skromności i poświęcenia pomoc dla wielu ludzi - sam jej w najtrudniejszych, pierwszych latach mojego pobytu w Nowym Jorku doświadczyłem - sprawiła, że przez całe 19 lat przyjaźni z Nim (i z "Nowym Dziennikiem") byłem świadom, że jest jednym z najważniejszych - nie tylko w moim życiu - ludzi.Janusz Kapuściński

Książka Jana Rydla poświęcona jest ważnemu, lecz prawie zupełnie zapomnianemu rozdziałowi w stosunkach polsko-niemieckich po 1945 roku, jakim była próba użycia Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie do służby okupacyjnej w pokonanych Niemczech. Aczkolwiek dalekosiężne plany generała Władysława Andersa, będącego głównym zwolennikiem "polskiej okupacji", nie doczekały się realizacji to jednak dzięki życzliwości części alianckich dowództw udało się Polakom umieścić w brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec 1 Dywizję Pancerną i 1 Samodzielną Brygadę Spadochronową, które aż do wiosny 1947 roku pełniły służbę okupacyjną obsadzając kilka niemieckich powiatów leżących przy granicy z Holandią. Książka opisuje nie tylko dzieje owej "polskiej okupacji", lecz także fascynujące losy enklawy, jaka powstała w polskim obszarze okupacyjnym, gdy osiedliło się w nim ponad 30.000 uwolnionych robotników przymusowych, jeńców i więźniów z Polski próbujących - nie bez powodzenia - zorganizować tam swe życie w taki sposób, aby było ono jak najbardziej podobne do życia w kraju. "Okupacja" stała się jeszcze jedną polską porażką w XX wieku, równocześnie jednak zademonstrowała wolę przetrwania niezależnych środowisk politycznych i siłę polskiej społeczności emigracyjnej.