Barbara Piotrowska - Dubik. Urodziłam się 31 maja 1927 r. we Lwowie. Moje szczęśliwe dzieciństwo trwało 12 lat. A potem wojna, rozstanie z ojcem. 13 kwietnia z mamą i dwoma młodszymi braćmi zostaliśmy wywiezieni na wschód, do Kazachstanu. Sześć lat życia w skrajnej nędzy, głodzie i ciężkiej pracy fizycznej przeżyłam tylko dzięki Opatrzności Bożej. Wróciłam do ojczyzny 1 czerwca 1946 r. Ukończyłam studia medyczne w Gdańsku. Zostałam lekarzem pediatrą. W sodalicji akademickiej poznałam mojego przyszłego meża, inż. Mariana Dubika, żołnierza AK z Gór Świętokrzyskich. Mieliśmy czworo dzieci, z których żyje dwoje. Obecnie mają one swoje własne rodziny, a ja mam dziesięcioro wnuków, najmilszy bilans naszego życia. Jakże często proszą one: “Babuniu opowiadaj o stepie, wielbłądach, lepiankach, zachodach słońca i groźnyxh buranach, o tym jak byłaś bardzo głodna i o Jędrusiu. Ty na pewno jeszcze więcej pamietasz..." - Pamiętam...